ΑΝΤΙΟ ΑΛΕΞΗ


Ήταν το κλάμα μου μουντό σαν κάτι να θελα να πω μα δε με νιώσανε, μια λυπημένη αναπνοή για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε...

Ντροπή για την κατάντια, οργή για τον άδικο θάνατο, απελπισία για την επόμενη μέρα, θλίψη για την ύβρη ενός νεκρού παιδιού.

Θέλω να σε αποχαιρετήσω, αν και δε σε γνώρισα ποτέ.
Θα θελα να σε γνωρίσω και να μη σε αποχαιρετήσω ποτέ.
Θέλω να πιστεύω ότι η συγγνώμη έχει ακόμη αξία στη ζωή μας.
Κι αυτή οφείλω να στην πω εγώ, αφού κάποιοι σε αδίκησαν ακόμη και μετά το θάνατό σου. Τόλμησαν να πουν ότι είχες αποκλίνουσα συμπεριφορά.


Όχι, δε θα σε αποχαιρετήσω, απλά γιατί δεν έφυγες. Θα ζεις πάντοτε ανάμεσά μας να μας θυμίζεις ότι οι νέοι 15 και όχι μόνο χρονών δεν έχουν αποκλίνουσα συμπεριφορά. Αποκλίνουσα συμπεριφορά έχουν όλοι αυτοί που δεν είναι άξιοι να καταλάβουν τους νέους, να διαχειριστούν την οποιαδήποτε εξουσία, που είναι ανίκανοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, που η απύθμενη αλαζονεία τους δεν τους επιτρέπει να σκύψουν για λίγο το κεφάλι τους και να ζητήσουν έστω ένα συγγνώμη, αυτοί που βάλθηκαν, Αλέξη, να δικαιώσουν για μια ακόμη φορά τον Αινστάιν ότι η ανθρώπινη ηλιθιότητα τελικά δεν έχει όρια.